Magalogue Oceanië

gen stromen hun huizen uit om zich bij de groep aan te

De regen tokkelt op het palmendak van de kleine strandhut terwijl de Mosese Navoku zijn traditionele kava-ritueel voorbereidt. Zijn zongebruinde handen malen behendig de wortel van de peperplant in een eeuwenoude houten kom. „Weet je“ , zegt hij met een ondeugende glimlach, „we hebben een gezegde: Als het regent, lacht de hemel.“ Zijn glimlach werkt aanstekelijk - niet alleen hier in ons hutje in een afgelegen dorpje op een paar kilometer van de bruisende Koraalkust, maar overal op de 333 eilanden van Fiji word je warm toegelachen. De 67-jarige Mosese is een van de dorpelingen die als gids werkt. Hij neemt zijn gasten mee op een reis om te begrijpen wat internationale studies herhaaldelijk hebben bevestigd: Fijiërs behoren tot de gelukkigste mensen ter wereld. En dat ondanks - of misschien wel dankzij - een levensstijl die heel anders is dan onze westerse zoektocht naar meer en meer. De regen houdt op als we op weg gaan naar het dorp van Mosese. Tussen de palmbomen schittert de zee in een kristalheldere lichtblauwe kleur. Kinderen rennen bloots voets over het warme zand en roepen uitbundig „Bula!“ naar ons. Een oude vrouw zwaait ons uit vanaf haar veranda zonder ons te kennen. „Zie je,“ legt Mosese uit, „dit is het begin van ons geluk. Niemand is hier een vreemde.“ In de uren die volgen, snappen we wat hij bedoelt. We worden uitgenodigd in elke hut die we passeren. Overal worden verhalen en eten gedeeld. Een jonge moeder genaamd Sera overhandigt ons vers geplukte mango‘s. „We hebben niet veel,“ zegt ze, terwijl haar tweejarige zoon achter haar rok vandaan gluurt, „maar wat we hebben, delen we graag.“ Die vrijgevigheid kenmerkt de manier waarop mensen samenleven in de dorpen. In Fiji noemen ze het „Veiwasi“, het principe van geven en nemen dat de hele samenleving doordringt. Als Sera‘s buurvrouw langskomt om wat suiker te lenen, wisselen ze niet alleen suiker uit, maar ook de laatste dorpsverhalen, gelach en tijd. Tijd - ook dat is de sleutel tot geluk in Fiji. „Fiji Time“ kan soms dienen als een excuus met een knipoog voor laatkomers, maar het is veel meer een diepe overtuiging dat elk moment zijn eigen betekenis heeft. Elk moment wordt gekoesterd. We staan op het punt om te vertrekken naar de volgende stop van onze geplande tour en we worden op typische Fijiaanse wijze uitgezwaaid. Een jonge man tokkelt op de snaren van zijn gitaar. Na een korte tijd begint het zingen en alle dorpelingen scharen zich rond de man en zijn gitaar. Iedereen begint spontaan te klappen. Steeds meer dorpelin

sluiten en te zingen. Het laatste nummer dat ze spelen is het prachtig melancholische „Isa Lei“ - het typische afscheidslied in Fiji. Als de zon ondergaat, zitten we aan tafel met de familie van Mosese. Zijn kleindochter Litia studeert mariene biologie in de hoofdstad Suva. Haar wens is om ooit onderzoek te doen naar de riffen en te werken aan koraalherstelprojecten. Veel resorts nemen daar nu al aan deel. Het leven in Suva is veel sneller, moderner en meer verwesterd dan hier in haar kleine dorp. Ondanks de twee werelden, waartussen ze zich als vanzelfsprekend beweegt, heeft ze haar diepe verbon denheid met haar dorpsgemeenschap niet verloren en legt ze uit: „Zelfs in de stad zijn wij Fijiërs niet zo gedreven en gestrest. Onze gedachten gaan minder uit naar morgen en we zitten niet constant vast in het verleden - we leven in het nu, met een open hart en open deuren.“ Wil je het geluk van Fiji zelf ervaren? Dan kan je kiezen tussen veel manieren: verblijven in een traditioneel dorp, deelnemen aan een kava-ceremonie of gewoon geduldig de „Fiji-tijd“ omarmen. Maar misschien is de belangrijkste stap diegene die ik die regenachtige ochtend in de hut van Mosese leerde: om de glimlach terug te geven wanneer de hemel lacht.

145