Magalogue Oceanië

De volgende dag reis ik met de trein. In de lunchwagon laat ik me met canapés en champagne - begeleid door de golven van de blauwe Stille Oceaan - zachtjes langs de Coastal Pacific-Route wiegen. De trein is niet vol - er reizen veel minder toeristen in het laagseizoen. Vanuit het stadje Blenheim reizen we per bus door de weelderige wijngaarden van de Marlborough regio naar een bijzonder toevluchtsoord. Cristina en Lasse Holopainen hebben een oase van rust en welzijn

Ik voel iemands voorhoofd tegen het mijne. „Kia Ora“ zegt Riwai Grace, terwijl ze me diep in de ogen kijkt - en de onbekende wordt plotseling een vriend. De reisleidster in Christchurch legt uit: „De hongi is de traditionele Māori-groet. Je schudt elkaar meestal de hand met je rechterhand en houdt met je linkerhand de onderarm van de ander vast.“ Dit is hoe de levensadem van twee mensen zich verbindt – en voor de Māori is de persoon die begroet wordt niet langer Manuhiri - een bezoeker - maar Tangata Whenua, een persoon van het land.“

gecreëerd in de ongerepte natuur aan de Maruia-rivier. Dit is precies waar vroeger een Māori-route door de jungle naar de westkust leidde. Er is daar nefriet jade te vinden. Die groene stenen hebben nog steeds een speciale betekenis als halskettinghangers die Hei-Tiki ge noemd worden.

Onze volgende stop is Kaikōura. De stad aan de oostkust van het Zuidereiland is een van de hotspots voor dolfijnen en walvissen, vooral van maart tot novem ber. In deze periode is de kans groot dat je een groep dolfijnen naar het zuiden ziet zwemmen.

Je onderdompelen in dit land betekent ook even stilstaan. In het warme zwembad van de jungle speelt tijd plotseling geen rol meer. Het enige wat je hoort is het melodieuze gezang van de vogels en het ruisen van de bladeren in de wind. Het is gemakkelijk om je hier opnieuw met de natuur te verbinden. Een nieuwe dag: het water spat op als de peddels zich in het turquoise water storten. De Māori bereikten de Nieuw-Zee landse eilanden zo‘n 800 jaar geleden met hun waka, de stempelkano. Die maakt vandaag nog steeds deel uit van hun cultuur. Thomas Muetu laat me deelnemen aan zo‘n reis. Hij is een Ngāi Tahu, een Māori van het Zuidereiland. Hij spreekt de zegening voor bescherming uit, blaast op de grote Pūmoana-schelp en de reis door Tasman Bay begint. Na een tijdje bedekt een dun laagje zout je handen, armen en gezicht. Wat een ervaring... Op de terugweg peddelt iedereen in een stil ritme. Het is moeilijk om afscheid te nemen omdat het verhaal van de Māori me eraan herinnert dat we allemaal met elkaar verbonden zijn - het land, de bomen, de vissen en de vogels. En ik herinner me de woorden „Manaki Tanga“: ik kwam als een onbekende en ik vertrek als een vriend...

Later verken ik de kust verder te voet. Ik ontdek een kolonie Nieuw-Zeelandse pelsrob ben. De vrouwtjes zogen hun jongen terwijl andere dieren op de rotsen zonnebaden. ‘s Avonds bewonder ik de sterren aan de zwarte hemel. Sinds de oprichting van het Dark Skies initiatief in Kaikōura in 2020 hebben Dr. Larry Field en Brian Horsfall regelmatig mensen uitgenodigd om de sterren te observeren door de telescoop. Vooral in de Nieuw-Zeelandse lente zijn de omstandigheden perfect om ´s nachts sterren te kijken.

93